Ik was er al weken mee bezig, de voorbereiding voor de eerste ‘Open keuken’. Mensen bij elkaar krijgen die, net als ik, op zoek zijn naar hun roots. De gezelligheid terug vinden van vroeger, toen we met de hele familie bij oma waren, waar de heerlijkste geuren uit de keuken kwamen en iedereen met bord in de linkerhand en een lepel in de rechterhand, een plekje zocht en vond in de keuken, woonkamer of tuin. Staand, zittend, leunend, maakt niet uit, maar voorál niet allemaal netjes aan een gedekte tafel!
Samen zijn, samen eten. Dát zoek ik, dat wil ik creëren in de ‘Open Keuken van Yvette’. Elke 2 maanden, op een zondag gezellig met elkaar zijn, lerend van elkaars recepten. Lerend van elkaars verhalen. Van vroeger, de tijd dat hele Indische families naar Nederland kwamen, 6 weken op een boot. Van vroeger, mijn jeugd, waarin we in Limburg wel degelijk ánders waren dan de rest. Chinees werd ik genoemd. Wisten zij veel!
Sinds mijn opa 2 jaar geleden overleed, is er niet één familiebijeenkomst geweest. Niet meer samen zijn, samen eten. En ik zal je vertellen, ik mis dat.
Dat is dus het waarom, dáárom organiseer ik de ‘Open keuken van Yvette’. En man man man, wat vond ik het spannend, in de aanloop er naar toe.
Mijn eerste fout was natuurlijk al de datum. Vaderdag, hoe kón ik die datum prikken? Maar toen de datum eenmaal gecommuniceerd was, kon ik het niet meer veranderen natuurlijk.
Volgende uitdaging was natuurlijk hoe ik een groep van 15-20 man naar mijn kookstudio in Kwadijk ga krijgen. Op een plein staan met een megafoon? Had ik misschien moeten doen, wellicht de volgende keer!
Ik heb via Facebook, LinkedIn en andere sites zoveel mogelijk plekken gezocht en gevonden waar Indische mensen komen. Praten/schrijven over eten. Want dat doen Indische mensen natuurlijk veel. Ik heb me aangesloten bij de Indo Business Club. En jawel, het eerste evenement daar werd natuurlijk ook weer gegeten. Heel lekker gegeten, overigens!
Ik heb met mensen gesproken, over mijn droom. Iedereen was enthousiast, iedereen vond het een mooi idee. Maar een ‘like’ is nog geen ‘ik kom’…
Leuk was de communicatie die ontstond tussen Yvonne en mij. Yvonne is een fantastische Indische dame die koken tot een kunst heeft verheven. Als je op haar Facebook postings af moet gaan, kookt ze elke dag voor een half weeshuis. Gerechten die ik ken van thuis, maar ook gerechten waar ik het bestaan niet van wist. En Yvonne was niet alleen enthousiast over mijn idee, Yvonne is in de auto gesprongen en heeft bij mij gekookt. Ze had alle ingrediënten zelf meegenomen, iedere keer kwam er weer iets uit de ‘tas van Yvonne’. We hebben genoten alleen al van het kijken hoe Yvonne aan het koken was. En de gerechten? Overheerlijk! Kering Tempeh maakte zij, heerlijk! En Mangut van gerookte zalm met daarin Tempeh Pong. Geen van ons kende dit gerecht en het was zó vreselijk lekker! Yvonne had zelfs thuis al toetjes voor ons gemaakt, wat een heerlijk enthousiasme.
Een oud-klasgenoot van mij was net zo enthousiast, samen met zijn 14-jarige zoon kwamen ze vanuit het Oosten van het land naar mijn kookstudio. Helemaal geen Indische achtergrond, maar voldoende geïnteresseerd in de cultuur en de keuken om de afstand te overbruggen. Samen hebben ze Babi Ketjap gemaakt.
Een Twitter contact, ook weer zónder Indische roots, uit interesse en liefde voor de Indische keuken, samen met zijn vrouw naar de Open keuken kwam. En daar een heerlijke Sambal Goreng Boontjes leerde maken.
Mijn allerliefste nicht, met man en zoon, die zó graag wilde dat dit voor mij een succesvolle eerste keer werd, dat zij gedrieën ervoor hebben gezorgd dat we niet met veel te weinig mensen in de kookstudio zouden staan. Hun familierecepten (ook mijn familie, maar mij eerder nog niet bereikt!) Sambal Goreng Tempeh en Ajam Ati bereid maar ook eens iets nieuws geprobeerd: Soto Ajam.
Kortom, het was geslaagd. Echt fantastisch, precies wat ik wilde. Alleen dan graag met wat meer mensen. Mijn idee is het om 6 mensen maximaal te laten koken. Liefst hun eigen recepten, dus mensen die deze kennis kunnen doorgeven. De recepten worden ook genoteerd en gedeeld. Want dat hoort er ook bij, ervoor zorgen dat het niet verloren gaat. Naast de mensen die komen koken, wil ik ook ongeveer 10 mensen hebben die komen kijken, praten, samen zijn. Naast de kok staan en zien hoe ze het doen. Vraag, praat, leer. Of ga samen zitten aan de grote tafel en praat over jouw Indisch zijn. Over jouw reis naar Indonesië. Of over jouw interesse in de Indische cultuur. Samen zijn. Dat is het idee.
De wijze les die ik heb geleerd van deze eerste keer, is dat ik meer aandacht had moeten besteden aan hoe mensen zich kunnen aanmelden. Dat had ik niet heel slim gedaan, reden waarom het nu niet duidelijk was of mensen het alleen maar leuk vonden, of ook daadwerkelijk zouden komen.
De tweede wijze les was van commerciële aard. Ik kan het niet doen op de manier zoals het deze eerste keer ging. Ik vroeg € 15 per persoon voor het eten. Het eerste drankje was van mij, de koks dronken van mij en de rest betaalde de overige drankjes. Het was nu net aan (of net niet) kosten dekkend. Dat moet dus anders. Want, hoe lief ik mijn Indische roots ook heb, ik moet er natuurlijk niet bij inschieten!
Na de zomervakantie organiseer ik weer een ‘Open keuken van Yvette’. En met deze ervaring en de wijze lessen weet ik nu al dat het een succes gaat worden.
Samen zijn, samen eten. Kom je ook?
PS Wil je weten wanneer de volgende Open Keuken van Yvette is? Of ik een andere locatie in Nederland vind voor een Open Keuken? Of welke andere activiteiten de Keuken van Yvette organiseert? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief!
Recente reacties