Dat ik dat mag zeggen… Ik sta vandaag op de Tong Tong Fair! De grootste, de allergrootste Pasar Malam, Indische markt, van Nederland. Bij alle Indo’s maar ook bij vele anderen een begrip. Met mijn vader en moeder ben ik er nooit geweest. Met mijn Opa ben ik er wel geweest, zijn rolstoel duwend naar waar hij maar wilde.

En vandaag, vandaag mag ik er maar liefst 2x staan, in het Kooktheater om demo’s te geven van mijn hapjes. Ik heb lempers en tahu isi voorbereid. Jawel, ik! Niet gehinderd door enige vorm van opleiding, geen enkele theoretische of praktische kennis opgedaan. Alleen maar pure passie voor de Indische keuken. Pure passie voor de smaken van vroeger, uit de keuken van mijn vader. Uit de keuken van mijn familieleden: tante Jo uit Stein, waar het huis vól zat met haar 7 kinderen en alle vrienden en vriendinnen, aangevuld met ons gezin van 5.En eten was er altijd genoeg, ik herinner me met name de sajoer lodeh nog van haar.

En mijn opa dan, hij was jarig op 31 december en elk jaar kwam de hele familie – alle 6 kinderen met hun kinderen en later met hun aanhang erbij. En allemaal, jawel, allemaal mee eten. Van opa, ik weet het, het is gek, want de keuken stond vól met allerlei heerlijkheden, maar het lekkerste van opa vond ik zijn ketjap kippenpootjes uit de oven. Ik ben nu zover dat ik het een beetje benader, maar het is het nog steeds nét niet. En als je dan vroeg ‘Hoe maak je dat opa?’, kreeg je steevast het antwoord ‘Oh gewoon, beetje zout en peper…’ Jaja, niet voor niets deel ik nu mijn recepten. Iedereen mag het hebben, laat het alsjeblieft niet verloren gaan!

En vandaag, vandaag sta ik op de Tong Tong Fair. Ga ik aan mensen, die zeer waarschijnlijk allemaal veel beter kunnen koken dan ik, vertellen hoe ze lemper moeten maken. Of tahu isi. Ik bibber en beef nu al. Ik houd me staande bij de gedachte dat de opdracht ‘herinneringen’ was.

En herinneringen, die heb ik zeker. Ik doe mijn ogen dicht en ik zie mijn paps en mams samen lempers maken. In december, voor Oud & Nieuw. De risolles zijn al klaar, de bapao is al klaar. De grote vriezer op zolder is bijna vol. Er kunnen alleen nog maar een stuk of 100 lempers bij… En die maken ze nu. Paps maakt de vulling, kookt de ketan. En klungelt vervolgens bij het vullen. Alles plakt, het worden gedrochtjes. Ze worden gerold in aluminiumfolie. Mams doet het beter, heeft een bak water voor haar staan en rolt en vult de lempers in haar natte handen. Een Kunst met een grote ‘K’. Zij kon het. Zij kan het nog steeds. Ik niet, ik heb het geprobeerd en moest vervolgens mijn hele keuken ketan-vrij maken. Vreselijke plakbende! Ik heb dus een andere manier verzonnen, en nu rol ik ze in plastic – met schone handen. En dat lukt ook. Niet snel, maar hee, wie heeft gezegd dat een Indo snel moet werken?

En dan de tahu isi. Ik kende het niet, vroeger nooit gezien, laat staat gegeten. Maar mijn mams, mijn lieve mams, die is zo lekker bezig met die zaak van mij. Ziet ze lekkere hapjes bij een kraam of toko, dan neemt ze het mee voor mij. Soms dagenlang in haar koelkast, om te laten zien en te proeven. ‘Is dat niet iets voor jouw workshop, Yvette?’ vraagt ze dan. Lief he? Zo ook met de tahu isi. Het voorbeeld wat ze meenam was vegetarisch. Nou houd ik best van vegetarisch hoor, een of twee gerechtjes. Als er maar ook wat vlees of kip-gerechtjes bij zitten …

Anyway, ik dus googlen en ja hoor, natuurlijk vind ik een recept met gehakt en garnaal. Bij het lezen van het recept loopt het water me al in de mond. En heb ik trouwens al eens vermeld dat ik vroeger helemaal niet van tahoe hield? Nou, verleden tijd dus hè! Heerlijk, zeker met deze vulling. Dus dankzij mijn mams heb ik er weer een heerlijk recept bij.

Zowel de lemper van mijn ouders, als de tahu isi van mijn mams ga ik vandaag op de Tong Tong Fair uitdelen tijdens de demo’s. Ben reuze benieuwd hoe het daar is.

Ik hoop dat paps en opa van boven even naar beneden kijken. Zouden ze een beetje trots zijn op mij, dat ik daar mag staan?